Op het album Ustuqus-al-Uss neigde ik naar jazz fusion en klassieke bewerkingen. Ik denk dat een oosters mengsel nog steeds de boventoon voert. Bijvorbeeld in “Ustuqus-al-Uss-al-Avvalin-val-Akharin”, waarvan ik denk dat het de meest progressieve rockmuziek is die ik ooit componeerde (de tweede pakkende gitaarsolo wordt uitgevoerd door Pouyan). Sommige liedjes zijn extreem persoonlijk, zoals “Naught been I thou”. Dit is een jazzy stuk muziek in een vreemd ritme met ongewone danselementen. Deze stukken beantwoorden aan mijn grootste angst en mijn grootste hoop. Tot aan het gevoel dat ik niet meer met woorden duidelijk kon maken wat ik bedoel. Daarom zijn het instrumentale stukken geworden.